SGP en CU [stellen] zich nobel [op], dwars tegen het eigenbelang in. Ze werken in feite mee aan de creatie van een samenleving die hen en alles wat hun lief en dierbaar is, buiten spel zal zetten. Maar dan kunnen ze de arena wel niet met de borst vooruit, maar toch met opgeheven hoofd verlaten.Aldus de sarcastische conclusie van een stuk van Bart Jan Spruyt over de steun aan het kabinet door CU en SGP (althans we nemen toch aan dat "nobel" en "opgeheven hoofd" sarcastisch bedoeld zijn, en geen serieus tribuut aan de bizarre (protestants?-)kantiaanse misvatting dat plicht en eigen geluk van elkaar losstaande categorieën zijn!). Want het werkelijke eigenbelang valt samen met het werkelijke algemene belang.
En hoe weten we wat werkelijk in het algemene èn ons persoonlijke belang is? Aangezien we onszelf niet bedacht hebben, zullen we moeten kijken naar wat het Mysterie-dat-ons-maakt zegt.
Sinds gebeurd is en wij gehoord en aanvaard hebben wat we met Kerstmis vieren, moet onze politiek dus niet links of rechts zijn, maar christelijk:
We weten wat het betekent militant van een partij te zijn. Ik geloof dat als iemand liberaal is, hij geen christen is; dat als hij marxist is, hij geen christen is. Wel kan een christen enkele marxistische of enkele liberale instrumenten gebruiken. Maar het subject is één en ideologie is uit haar aard globaal. Daarom geloof ik dat je geen christen kunt zijn en tegelijkertijd een ideologie hebben. [... De marxist heeft een bepaalde opvatting van de wereld en de geschiedenis die niet christelijk is; evenzo de liberaal. Toch kunnen christenen] samenwerken met iedereen, zonder zich over te leveren aan enige ideologie. [De kerkgemeenschap is dan ook aanwezig in de samenleving en in de geschiedenis met] een gezicht dat niet verward kan worden met andere gezichten of ideologieën. (L. Giussani in: Alberto Savorana, Vita di don Giussani, uitg. Rizzoli, Milaan 2013, p. 497).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten